ការរៀបចំប្រារព្ធបុណ្យសមុទ្រនៅកែប

នៅថ្ងៃទី ៣១ ខែ ១២ ឆ្នាំ ២០១៣ នៅក្នុងខេត្តកែបនិងមានការប្រារព្ធពិធីបុណ្យសមុទ្រ ដ៏ធំ ដែលមានកម្មវិធីសប្បាយៗជាច្រើន

ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែលនៅសាលាបច្ចេកទេសដុន បូស្កូ ខេត្តកែប

កាលពីរាត្រីថ្ងៃទី ២៥ ខែឆ្នូ ឆ្នាំ២០១៣ កន្លងមកនេះនៅសាលា បច្ចេកទេសដុន បូស្កូ ខេត្តកែប មានការប្រគំតន្រ្តីគ្រីស្មាក់ដែលចាប់ផ្ដើមពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ១២ យប់

ដែលក្នុងនោះមានរៀបចំនូវកម្មវិធីជាច្រើនដូចជា របាំ រឿងកំប្លែង ចម្រៀងពិរោះៗ រឿងអប់រំ ហ្គេមសប្បាយៗ ជាពិសេសក៏មានកម្មវិធីចាប់ឆ្នោតយករង្វាន់ជាច្រើនទៀត។

ការទស្សនៈកិច្ចរបស់និស្សិតសាលាដុន បូស្កូ ទៅកាន់ស្ថានីយ៍វិទ្យុជាតិ ៩ មករា​ ខេត្ត កំពត

 

កាល​ពី​ព្រឹក​វេលា​ម៉ោង​ប្រាំ​បី​និង​សាម​សិប​នាទី នា​ថ្ងៃ​ទី ៥ ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ​២០១៣ ថ្មីៗ​នេះ​ក្រុម​សិស្ស​និស្សិត​ផ្នែក​ ទំនាក់ទំនង​សង្គម និង សារពត័មាន នា​សាលា​បច្ចេកទេស​ ដុន ​បូស្កូ ​ខេត្ត​កែប និង ខេត្ត ព្រះសីហនុ ទទួល​បាន​ឪកាស​ដ៏​ល្អ​ក្នុង​ការ​ទៅ​ទស្សនៈ​កិច្ច​សិក្សា​ ដើម្បី​ជា​ការ​ស្រង់​យក​បទ​ពិសោធន៍ ទទួល​យក​នូវ​បច្ចេក​ទេស​ល្អៗ​ វិធីសាស្ដ្រ​ល្អ​ៗ ពី​សំណាក់​ប៉ុស្ដន៍​វិទ្យុ និង បុគ្គលិក​ដែល​បំរើ​ការងារ​ក្នុង​ប៉ុស្ដន៍​វិទ្យុ ទាំង​អស់​ពី​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​ធ្វើ​ការងារ​ក្នុង​ប៉ុស្ដន៍​វិទ្យុ

នៅ​ក្នុង​ទស្សន​កិច្ច​នោះ​សិស្សា​នុសិស្ស​បួន​ក្រុម​តូចៗ​បាន​ធ្វើ​ការ​ថត​សម្លេង​ធ្វើ​ការ​សម្ភាសន៍​ដើម្បី​យក​ទៅ​ធ្វើ​ជា​របាយការណ៍ នៃ​ការ​សិក្សា​រ​បស់​ពួ​ក​គេ ចំនែក​ឯ​សិស្ស​ដទៃ​ផ្សេង​ទៀត​បាន​ធ្វើ​ការ​សាក​សួរ​និង​ព្យាយាម​ស្វែង​យល់​ពី​ការ​ធ្វើ​ការ​ងារ​របស់​ប៉ុស្ដន៍វិទ្យុ​មួយ​នេះ​យ៉ាង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​និង​ផ្ចិត​ផ្ចង់ចំនែក​ឯបុគ្គលិក​ដែល​បំរើ​ការ​ក្នុង​ប៉ុស្ដ​វិទ្យុ​ទាំង​អស់​ក៏​មាន​ភាព​រីករាយ​ក្នុង​ការ​ចែក​រំលែក​បទ​ពិសោធន៍​ល្អ​ៗ​ និង​បច្ចេក​ទេស​របស់​​ខ្លួន​ដល់​សិស្ស​និស្សិត​ទាំង​អស់​យ៉ាង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​

នៅ​ក្នុង​សកម្មភាព​នោះ​ដែរ​មាន​ការ​ចូល​រួម​ពី​សំណាក់ លោកតា Wolfgang Baneinfeind និង លោក Michael ដែល​ជាអ្នក​មាន​ជំនាញ​ច្បាស់​លាស់​និង​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ច្រើន​ឆ្នាំ​ក្នុង​ការងារ​ជា​អ្នក​បច្ចេក​ទេស​ក្នុង​ប៉ុស្ដន៍​វិទ្យុ​នៅ​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​ ហើយ​លោក​ទាំង​ពីរ​ក៏​បាន​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​មក​ជួយ​បង្ហាត់​បង្រៀន​ដល់​សិស្សា​នុសិស្ស​ផ្នែក​ទំនាក់​ទំនង​សង្គម​នា​សាលាបច្ចេកទេស​ ដុន បូស្កូ ខេត្ត​កែបលើស​ពី លោកតា Wolfgang Baneinfeind និង លោក Michael ក៏​មាន​លោក​គ្រូ​ផ្នែក​ទំនាក់​ទំនង​សង្គម​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​ដើម្បី​ជួយ​សម្រួល​ដល់​សិស្សា​នុសិស្ស​និង​សកម្មភាព​ចុះ​ទស្សន​កិច្ច​សិក្សា​ទាំង​អស់​ឲ្យ​មាន​ភាព​កាន់​តែ​ប្រសើឡើង។

ជា​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ការ​ចុះ​ទស្សន​កិច្ច​សិក្សា​នេះ​សិស្សា​នុសិស្ស​ទាំង​អស់​លោក​គ្រូ​អ្នក​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ ព្រម​ទាំង​បុគ្គលិក​នៃ​ប៉ុស្ដ​វិទ្យុ​បាន​ធ្វើ​ការ​ថត​រូប​ទុក​ជា​អនុស្សាវរី​ ព្រម​ទាំង​បញ្ចប់​ការ​ធ្វើ​ទស្សនកិច្ច​សិក្សា​នេះ​បាន​យ៉ាង​ពេញ​លេញ​ និង​ប្រកប​ដោយ​ភាព​ជោកជ័យ​។

ពិធីសម្ពោធផ្ទះស្នាក់គ្រូស្រី នៅសាលា ដុន បូស្កូ

កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ទី៣១ ខែ វិឆ្ជកា ឆ្នាំ ២០១៣ នៅសាលាបច្ចេកទេសដុន បូស្កូ​ ខេត្តកែបមានការរៀបចំកម្មវីធីបើកសម្ពោធ ដាក់អោយប្រើប្រាស់ជាផ្លូវការនូវ

ការថ្លែងអំណរគុណដល់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តរបស់សាលាដុន បូស្កូ

នៅថ្ងៃ ទី ១ ខែ វិឆ្ជកា ឆ្នាំ ២០១៣ វេលាម៉ោង ២:៣០ នៅសាលា ដុន បូស្កូកែប មានការរៀបចំកម្មវីធីថ្លែងអំណរគុណ លោកគ្រូស្ម័គ្រចិត្ត ពីរនាក់គឺលោកគ្រូ តុលា និង លោកគ្រូសុខ្យា ដែលបានស្មគ្រ័ចិត្តចុះមកបង្រៀន សិស្សអស់រយះពេល ៣ ខែ ពេញ។

ប្រវត្តិ ម៉ារីលីនម៉ុនរ៉ូ

ម៉ារីលីនម៉ុនរ៉ូ(Marily Monroe)  បានកើតនៅ​ ន័រមឺ ចេន ម័រថិនសិន នៅក្នុង ខែ​មិថុនា ទី១ ឆ្នាំ​ ១៩២៦ ហើយបានស្លាប់នៅក្នុងខែ សីហា ៥, ១៩៦២​ ។នាងជា​តារា​ស​ម្តែ​ង​ម៉ូដែល​​អាមេរិកនិង​តារា​ចម្រៀង​ដែល​បាន​ក្លាយ​​​ជា​និមិត្ត​សញ្ញា​រួម​ភេទ​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ត្រូវ​បាន​គេ ប្រគល់នាទីជាតួឯក នៅ​ក្នុង​ចំនួន​ នៃ​ពាណិជ្ជកម្មបែបជា រូបភាព​ដែលមានចលនា ​ដែល​ទទួល​បាន​ជោគជ័ យ​ក្នុង​អំឡុង​ទសវត្ស ១៩៥០ និង ១៩៦០ នៅ​ដើម​។បន្ទាប់ ​ពី​ ការ​ចំណាយ​ច្រើន​ពី​កុមារភាព​របស់​នាង​ ដែល ស្ថិត នៅ ក្រោមការផ្គត់ផ្គងពីអ្នកផ្ទះ ម៉ុនរ៉ូ បាន​ចាប់​ផ្តើ​ម​អាជីព​ជា​ម៉ូដែល ហើយបាន នាំ អោយមាន កិច្ចសន្យា សំដែងខ្សែភាពយន្ដ រវាងនាងនិង ផលិតកម្ម ធ្វែនធី សេនឈឺរី ហ្វក្ស ​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៤៦ ផងដែរ ។ ការ​បង្ហាញ​ខ្លួន​នៅ​ដើម​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ដំបូងរបស់​នាង​មានកម្រិតតិចតួចណាស់ ​ប៉ុន្តែ​ការ​សំដែង​របស់​នាង​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ អេសផាលធ៍  និង​ការសំដែង ​អំពី​អែ​វ (នៅឆ្នាំ ១៩៥០)បាន​ទាក់ទាញ​ចំណាប់ អារម្មណ៍ អ្នកទស្សនាជាខ្លាំង​។ ដោយ ១៩៥២ នាង​បាន​ដើរ​តួជាតួឯកដែល​ឈាន​មុខគេដែល​ ជា​លើក​ដំបូងរបស់​នាង​​នៅ​ក្នុងរឿង ដុន បរដឺ ធូ នក់ និង​ឆ្នាំ ១៩៥៣ បាន​នាំ​មក​នូវ​ការ​នាំ​មុខគេ ម្ដង ទៀតគឺ​នៅ​ក្នុងរឿង នែរការ៉ានៀរ ដែលជា ខ្សែ​ភាព​យន្ត​មួយ​ដែល មានលក្ខណះ កំសត់ ដែលនាង ត្រូវគេទាក់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះរឿងនេះ។ ដោយសារតែ សម្បុរទង់ដែង និង ទេព្យកោសល្យ របស់​នាង​ធ្វើអោយនាង បានទទួល ការចាប់អារម្មណ៍និង ត្រូវបានគេជ្រើសរើស អោយសំដែង ជាតួឯក នៅក្នុង ភាព​យន្ត​ជា​បន្ត​បន្ទាប់​ដូច​ជា ជេន៍ថលម៉ែន ផ្រីសហ្វឺ ប្លនស៍ (ឆ្នាំ ១៩៥៣​)  រឿង ហៅធូ មៀរី អឹ មីលលៀនៀរ (១៩៥៣) និង​ រឿង ដឹ សិវិន យៀរ អ៊ីតធ៍ (ឆ្នាំ ១៩៥៥)។ នៅពេលនោះដែរ​ ម៉ុនរ៉ូ បាន​សិក្សាអំពីការសំដែង​នៅ​ស្ទូឌីយោ ជាមួយនិង ​ភ្នាក់ងារ​នៅទីនោះ គោលបំណងដើម្បី​ជួយពង្រឹង ការសំដែង​​របស់នាង​។ ការសំដែង​របស់​នាង​នៅចំណតរថយន្ដ ត្រូវបាន អ្នករិះគន់ពីមុន ទទួល ស្គាល់ ហើយចាត់ទុកជាខ្សែភាពយន្ដ ដែលគួរតែ ទទួលបាន ពានរង្វាន់ផងដែរ ​។សម្មិទ្ធផល ក្រុម​ហ៊ុន​ របស់នាង​ (ផលិតកម្ម ដែល ម៉ារីលីន ម៉ុនរ៉ូ សំដែង) ដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់នោះគឺរឿង ដឹ ព្រីន អែន ដឹ សូរហ្គឺល(ឆ្នាំ ១៩៥៧​) ហើយវា ជារឿងមួយ ដែលធ្វើអោយនាង បានទទួលពានរង្វាន់ បាហ្វតា(BAFTA) និង​ឈ្នះ​ពាន​រង្វាន់​មួយទៀតពី លោក David Di Donatello ។ នាង​ទទួល​បាន​ពាន​រង្វាន់​ ហ្គលដិន ហ្គ្លប់ (សកលមាស)  សម្រាប់​ការ​សំដែង របស់​នាង​នៅ​ក្នុងរឿង ស៊ាំ ឡាយ៍ អ៊ីតហ័ត​) (Some like It Hot) នៅឆ្នាំ ១៩៥៩។ ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ដែល​បាន​បញ្ចប់​ចុង​ក្រោយ​របស់ ម៉ុនរ៉ូ គឺរឿង មីសហ្វីតស៍ (Misfits )នៅឆ្នាំ ១៩៦១ ដែលសាច់រឿងនេះបាន ​​សហការជាមួយនិងតារា ម្នាក់ដែល ត្រូវបានគេអោយឈ្មោះថា​ ហ្គេបល ខ្លឺក (Gable Clark) ដោយ​បន្ទាប់​មក​បានក្លាយជាប្តី​ទី ៣ របស់​នាង​,គឺ អាដឺ មីលល័រ ( Arthur Miller) ។

នៅ​វេលា​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ជីវិត​របស់ ម៉ុនរ៉ូ ដែល​ត្រូវ​បាន​ហ៊ុំពទ្ធ័ទៅ​ដោយ​ជំងឺ​ មាន​បញ្ហា​ផ្ទាល់​ខ្លួន​និង​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ដែលមិនល្អ ហើយក្រោយមកចាប់ផ្ដើម​មានការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ធ្វើការ​ជាមួយ​។ ប្រវត្តិ​នៃ​ការ​ស្លាប់​របស់​នាង​បត្រូវបានគេប៉ាន់ស្មានថាបណ្ដាលមកពី​ការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនច្រើនពេក។ ​ នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៩៩​​ ម៉ុនរ៉ូ ជាតារាដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​ចំណាត់​ថ្នាក់​ថា​ជា​តារា​ស្រី​​ទី​ប្រាំមួយ ដែលអស្ចារ្យ​បំផុត​គ្រប់​ពេលវេលា​ទាំង​អស់​ដោយ​វិទ្យាស្ថាន​ភាពយន្ត​អាមេរិក​។ នៅក្នុង​ប៉ុន្មាន​ទសវត្ស​បន្ទាប់ពី​ការ​ស្លាប់​របស់​នាង​នាង​ត្រូវ​បាន​គេរំលឹក​ឡើង​ជា​ញឹកញាប់​ទាំងបែបសម័យ និង​ទាំង​តំណាង​អោយ វប្បធម៌​ក៏​ដូច​ជា​និមិត្ត​សញ្ញា​នៃសំរស់របស់ពិភពលោកដោយសហរដ្ធអាមេរិក​។ នៅ​ឆ្នាំ ២០០៩ ជា ឆ្នាំដែល​មាន​ប​ណ្តា​ញ​ទូរទស្សន៍​ម​គ្គុ​ទ្ទេ​ស​​bបានអោយឈ្មោះ​  នាងថាជាស្រ្ដីលេខ១ ​នៅ​ក្នុង ខ្សែ​ភាព​យន្ត​   ស៊ិកស៊ីអេស វ៉ុម៉ែន អហ្វ អល ដឹ ថាម (​ស្ត្រី ដែល ស៊ិកស៊ី គ្រប់ពេល)។

វិធីសាស្ត្រ​សម្រាល​បញ្ហា​របស់​ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត​ដោយ​ខ្លួនឯង​

វិធីសាស្ត្រ​សម្រាល​បញ្ហា​របស់​ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត​ដោយ​ខ្លួនឯង​

ប្រភពដើម សុខភាព

ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត មាន​ពីរ​ប្រភេទ​គឺ ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​ផ្នែក​ខាងក្រៅនិងជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត​ផ្នែក​ខាងក្នុង។ជំងឺ​ឬ​ស​ដូងបាតផ្នែក​ខាងក្រៅ​គឺ​អាច​មើលឃើញ មាន​ការឈឺចាប់ ប៉ុន្តែ​វា​មិន​មាន​ការ​ហូរ​ឈាម​នោះ​ទេ ខណៈ​ដែល ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត​ផ្នែក​ខាងក្នុង គឺ​មិន​ត្រូវបាន​មើលឃើញ​នោះ​ទេ តែ​ភាគច្រើន​វា​ធ្វើអោយ​មាន​ការហូរ ឈាម​តាម​បាត និង មិន​មាន​ការឈឺចាប់​។​

​ទាំងនេះគឺជា វិធី​បែប​ធម្មជាតិ​មួយចំនួន ដែល​អាច​ធ្វើ​ការព្យាលបាន​ជំងឺឬ​សដូង​បាតបាន ៖

• ទឹក​ក្តៅឧណ្ណៗ អាច​ជួយ​ធ្វើអោយ​សាច់ដុំ​ខ្ជឹប បាន​សម្រាក និង ជួយ​សម្រាល​ដល់​ភាពឈឺចាប់​។ ចាក់​ទឹក ក្តៅ​ឧណ្ណៗ​ចូល​ក្នុង​អាង​ងូតទឹក អោយបាន​កំពស់​ពី ៣ ទៅ ៤ អ៊ី​ញ រួច​បន្ទាប់​មក​អង្គុយ​ត្រាំ​នៅក្នុង​នោះ ។ ចំណាយពេល អោយបាន ១៥​ទៅ ២០​នាទី មុន​ពេល​អ្នក​ក្រោក​ចេញពី​ក្នុង ទឹក​។ ការអនុវត្តន៍ នូវ​វិធី​បែប នេះ អោយបាន​ជា​ច្រើន​ដង​ក្នុង​មួយថ្ងៃ អាច​ជា​វិធី​ដ៏​លឿន​បំផុត ដើម្បី​ជួយ​អ្នក​អោយ​មាន​ភាព​ធូរស្រាល​។​
• ជែលPetroleum ក៏​អាច​ជួយ​បន្ថយ​បាន នូវ​ការឈឺចាប់ និង សម្រាល​ដល់​ស្ថានភាព​រលាក​ក្រហាយ​។ ជូត​តំបន់​ដែល​មាន​ការ​រងគ្រោះ​នេះ ដោយ​ប្រើ​ក្រណាត់​ស្អាត បន្ទាប់​មក​លាប​ចាហួយ​ប្រភេទ​នេះ បន្តិច ទៅលើ​កន្លែង​ដែល​មាន​ភាព​ហើមប៉ោង ។ អ្នក​មិន​ត្រូវ​ប្រើ​ទឹក​អនាម័យ​សំអាត ដែល​មាន​ក្លិន​នោះទេ ដើម្បី​ជៀសវាង នូវ​ការរំខាន​ដល់​ស្បែក ។​
• ទទួលទាន​អាហារ ដែល​មាន​ជាតិ​ស​សៃ​អោយបាន​ច្រើន ដើម្បី​ធ្វើអោយ អ្នក​បត់ជើង​បាន​ស្រួល​ជាង​មុន និង មិនសូវ​មាន​ការឈឺចាប់​។ ការ​ទទួលទាន​ផ្លែ​ចេក គឺជា​ការព្យាបាល​មួយ​ដ៏​មាន ប្រសិទ្ធភាព​។ អ្នក​អាច ផឹក ទឹកដោះគោ​ក្តៅឧណ្ណៗ​ដែល​លាយ​ជាមួយ​នឹង​ផ្លែ​ចេកទុំ ។​
• ខ្ទឹម​ស និង ខ្ទឹម​បារាំង គឺ​មាន​ផ្ទុក​សារជាតិ​ដែល​ជួយ​អោយ​រួញ​ស្វិត ដែល​វា​អាច​ជួយ​ព្យាបាល បាន​នូវ​ជំងឺ ឬ​ស​ដូង​បាត​នេះ​។ អ្នក​អាច​យក ខ្ទឹម​ស និង ខ្ទឹមបារាំង​មក​ជិត​ជា​បន្ទះៗ រួច​បិត​ទៅលើ​ក្រសាល​គូថ មុនពេល អ្នក​ចូល​គេង ។​
• ដាក់​ស្បៃ​ត្រជាក់ និង លាយ​ជាមួយ​ប្រេង​អូ​លីវ​បន្តិច រួច​បិត​វា​នៅ​លើ​តំបន់​នោះ ដើម្បី​អោយ​វា​បាន​ជួយ បន្ទន់ និង ព្យាបាល​ដល់​ស្ថានភាព​ជំងឺ​នេះ ។​

​អ្នក​មិន​ត្រូវ​ចាត់ទុក​ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត​នេះ​ជា​ជំងឺ​ដែល​គួរ​អោយ​មាន​ភាព​ខ្មាសអៀន​នោះទេ​។ វា​គឺជា​បញ្ហា​ទូទៅ ដែល​តែងតែ​កើតមាន ចំពោះ​មនុស្ស​ម្នាក់ៗ គ្រាន់តែ​មាន​មនុស្ស​មួយចំនួន នៅតែ​មាន​ភាព​អៀនខ្មាស និង មិន​ព្រម​ទទួលស្គាល់ថា ពួកគេ​បាន​រងគ្រោះ​ដោយសារ​វា​។ ការព្យាបាល គឺ​មាន​ច្រើន​ទំរង់​ខុសៗ​គ្នា គឺ​មាន​ចាប់ ពី​វិធី​ព្យាបាល​តាម​បែប​បុរាណ ឬ តាម​ធម្មជាតិ រហូតដល់​ការព្យាបាល​តាម​បែប​ទំនើ​ប​នោះ គឺ​ការវះកាត់ គឺ វា​អាស្រ័យ​ទៅតាម​ការយល់ឃើញ របស់​អ្នកជំងឺ​។ តែ​យ៉ាងណាក៏ដោយ ការព្យាបាល​ជំងឺ​ឬ​ស​ដូង​បាត តាមបែប ធម្មជាតិ​នេះ គឺ​ហាក់​មាន​ប្រជាប្រិយភាព​ជាង ដោយសារ​តែ​វា​មាន​ភាពងាយស្រួល​, មាន​តម្លៃថោក និង វា​មិន មាន​ផល​រំខាន​ជា​អវិជ្ជមាន​នោះទេ ប្រសិនបើ​គេ​ធ្វើ​ការប្រៀបធៀប ទៅ​នឹង​ការព្យាបាល​ដូច ដែល​គេ​បាន​ផ្សព្វ ផ្សាយ​នោះ ។ លើសពីនេះទៅទៀត វា​ជា​ការប្រសើរ​ក្នុងការ សិក្សា​ពី គុណសម្បត្តិ និង គុណវិបត្តិ នៃ ប្រភេទ ផ្សេងគ្នា នៃការព្យាបាល​របស់​ជំងឺ​នេះ ។​ហើយជំងឺនេះកើតឡើងមកពីការអង្គុយនៅនឹងមួយកន្លែងពេក ហើយជំងឺនេះភាគច្រើន កើតមានចំពោះជាងកាត់ដេកនិង អ្នកធ្វើការងារផ្សេងទៀតដែលអង្គុយនៅមួយកន្លែង។ហេតុនេះដើម្បីជៀសវាងការលំបាកសូមព្យាយាមកុំង្គុយនៅនិងមួយកន្លែងពេកអី។

ដកស្រង់ពី សុខភាព

បុរស​ម្នាក់​អាចនៅរស់បាន​បន្ទាប់ពី​ជាប់គាំង​ក្នុង​ជណ្តើរយន្ត​៤​ថ្ងៃ​

ពីវ៉ែបសាយ សុខភាព (health.com.kh)

មានបុរសម្នាក់បានជាប់នៅក្នុងជណ្ដើរយន្ដនៅសណ្ធាគារមួយកន្លែង អស់រយះពេលចំនួនបួនថ្ងៃ។បុរសនោះមានឈ្មោះថា លោក ថូម៉ាស ភ្លើតវ៉ូត(Thomas Fleetwood)ហើយគាត់ បានជាប់ ជណ្ដើរយន្ដនៅសណ្ធារគារដែលមានឈ្មោះថា ឌី​សឺត​ធី​ត អ៊ីឌែន។នៅថ្ងៃកើតហេតុពេលដែលលោក ថូម៉ាស ភ្លើតវ៉ូត កំពុងធ្វើដំណើរចុះមកកាន់ជាន់ខាងក្រោមនៃសណ្ធាគារនោះ ស្រាប់តែ ជណ្ដើរយន្ដនោះលែង ដំណើរការ ស្របពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងអគារ នោះទេហើយបុរសវ័យ  

៤៥ឆ្នាំរូបនេះ អត់បានយកទូរសព្ទ័តាមខ្លួនទៀត ទើបធ្វើអោយគាត់មិនអាចទំនាក់ទំនង ហៅគេអោយ ជួយបាន។លោកបាននិយាយថា ធម្មតាវាមិនដែលមានបញ្ហកើតឡើងជាមួយជណ្ដើរយន្ដនេះទេ​ ហើយ គាត់ក៏មិន នឹកស្មានថាវាអាចកើតឡើងចំពោះរូបលោកដែល។លោកបាននិយាយបន្ថែមទៀតថា នៅថ្ងៃនោះលោក បានព្យាយាមធ្វើការវាយបំបែកកញ្ចក់ដើម្បី យក ខ្យល់ដកដង្ហើម ហើយក៏ បានព្យាយាម វារឡើងទៅលើដំបូលនៃជណ្ដើរដែរ តែវានៅតែគ្មានប្រយោជន៍ដដែល។រហូតដល់គាត់បានជាប់នៅក្នុង ជណ្ដើរអស់រយះពេល៤ ថ្ងៃទើប មានមនុស្សមកជួយយកគាត់ចេញ ។គាត់បានបន្ដទៀតថា វាជារឿងដែល ឆោតល្ងង់មួយដែលនៅសុខៗ​គាត់បែរជាទៅជាប់នៅជណ្ដើរយន្ដដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅនោះ ហើយ ថែមទាំង មិនយកទូរសព្ទ័ទៅជាមួយទៀត ។លោកបានចាត់ទុកវាជាមេរៀនដែលត្រូវចងចាំក្នុងជីវិត ព្រោះដោយសារតែការធ្វេសប្រហែសរបស់គាត់ទើបធ្វើអោយគាត់វិះតែនិងត្រូវបានបង់ជីវិត។

ពី វ៉ែបសាយសុខភាព

សិស្សដុន បូស្កូកែប រីករាយនិងការមកដល់នៃជំនួយ

 ឡានកុងតឺណឺ ដែលដឹកសម្ភារះសិក្សាដែលជាជំនួយ ពី ប្រជាជន ដែលរស់នៅ

ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ប្រទេសសហរដ្ធអាមេរិក​ បានមកដល់ មជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះ
បណ្ដាលវិជ្ជាជីវះ ដុន បូស្កូ ខេត្តកែប នៅថ្ងៃទី ២៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៣ នៅ
វេលាម៉ោង ៦:៤៥ នាទី ល្ងាច ។ក្នុងឡាន នោះមាន សម្ភារះជាច្រើន សម្រាប់ប្រើប្រាស់ ដល់ការសិក្សា រួមមាន កៅអីផ្អែកចំនួន ១០៨ កៅអី








តុសម្រាប់ កាហ្វេអ៊ីធឺណេត តុសម្រាប់ការសិក្សា និងសម្ភារះជាច្រើនទៀត-ល-។បន្ទាប់ពីការមកដល់និសិត្សនៅសាលាដុន​ បូស្កូបាននាំគ្នា ជញ្ចូន ចុះ ដែលចំនាយពេល អស់ ប្រមាណជា ១ម៉ោង កន្លះ។ សូមថ្លែងអំណរគុណដល់ម្ចាស់ជំនួយដែលបានយកចិត្តទុកដាក់ដល់ការសិក្សា របស់យុវជនខ្មែរ និង ប្រទេសខ្មែរ។

សិក្ខាសាលាស្ដីពី ភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព

នៅថ្ងៃទី២៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៣ នៅមជ្ឈមណ្ឌល បណ្ដុះបណ្ដាល វិជ្ជាជីវះ ដុន បូស្កូ ខេត្តកែប មានសិក្ខាសាលា មួយដែលស្ដីពី សុវត្ថិភាព ក្នុង ភូមិសង្កាត់ ដែលមា​នប្រធានបទ ភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព ហើយមានការចូលរួមពីសំណាក់ លោកអភិបាលខេត្តកែប និង មានមន្រ្តីមានសម្ថតកិច្ចជាច្រើនរូបទៀត។

សិក្ខាសាលានេះមានរយះពេល មួយព្រឹក នៅកំឡុងពេលធ្វើសិក្ខាសាលា  លោកអធិការបានបង្ហាញថា នៅក្នុង គោលនយោបាយភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាពនេះមានប្រាំបួនចំនុចធំៗ ដូចជា

1.      លុបបំបាត់អំពើលួចឆក់ប្លន់

2.      គ្មានចរាចរណ៍ចែកចាយគ្រឿងញៀន

3.      គ្មានអំពើអនាចារ្យ និងការជួញដូរស្រ្ដីនិងកុមារ

4.      គ្មានក្មេងទំនើង និង ជនទំនើង

5.      គ្មានល្បែងស៊ីសង

6.      គ្មានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍

7.      គ្រោះថ្នាក់ដែលបណ្ដាលមកពី អាវុធ យុទ្ធភណ្ឌ័គ្រប់ប្រភេទ

8.      គ្មានការត្រួតពិនិត្យខុសច្បាប់ (កុងត្រូលជជុះ)

9.      គ្មានការប្រើប្រាស់ អាវុធខុសច្បាប់។

ហើយលោកក៏បានមានប្រសាសន៍ជាច្រើនទៀតទាក់ទងនិង ប្រធានបទខាងលើ។ពេលនោះដែរលោក អភិបាលក៏មានប្រសាសន៍សំណេះសំណាលជាច្រើនជាមួយនិង លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ព្រមទាំងសិស្សានុសិស្សផងដែរ។បន្ទាប់ពី ចប់មតិសំណេះសំណាល ក៏មានការសួរនិងឆ្លើយសំណួរផងដែរ។

ប្រវត្តិព្រះអង្គអេឡិចសាន់ដឺ ដឹ ហ្គារ៉ែត

ព្រះអង្គ អេឡិចសាន់ដឺ ដឹ គ្រែត បាន កើត នៅខែកញ្ញា ថ្ងៃទី២០​ឆ្នាំ៣៥៦មុនគ.ស នៅ ភិឡា​(Pella)​​មេសិដូនៀ​​ (Macedonia) កំឡុងពេលនៃការគ្រប់គ្រង របស់ព្រះអង្គទ្រង់បានបង្រួបបង្រួម រដ្ធធានីក្រិក ហើយបោះបង់ចោល ខូរីនឌៀន លៀជឺ(Corinthian League )

ព្រះអង្គ បាន ក្លាយ ជាស្ដេច នៃ ភឺសៀ​ បាប៊ីឡោន​​ ហើយ និង​អេស៊ី ហើយ ក៏ បាន បង្កើត អាណានិគម មេសិដូនៀ​ន (Macedonian)ក្នុង ប្រទេស អ៊ីរ៉ែន ផងដែរ។

ខណៈពេលដែល ទទួលដឹងថាការច្បាំងទទួលបានជ័យជំនះលើទីក្រុងខាដែជ​(Carthage)និង

ទីក្រុងរ៉ូម(Rome)  ព្រះអង្គអេឡិចសាន់ក៏បានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺគ្រុនចាញ់នៅ

ទីក្រុងបាប៊ីឡោននៅថ្ងៃទី១៣ខែមិថុនាឆ្នាំ៣២៣មុនគ.ស។

(សូមរំលឹកថារឿងរ៉ាវ​ខាងលើបានផ្ដេកផ្ដូលទៅលើជំនឿផលកម្មទាំងអស់)

រឿងរ៉ាវដំបូងនៃឆាកជីវិត

អេឡិចសាន់ដឺ ដឹ គ្រែតបានកើតនៅខែកញ្ញា ថ្ងៃទី២០​ ឆ្នាំ៣៥៦មុនគ.ស នៅ ភិឡា​(Pella) មេសិដូនៀ​ (Macedonia)ដែលបិតាគឺសម្ដេច ភីលីព ទី២នៃក្រុងមេសិដូនៀ ហើយមាតានាម អូលីផៃដែលជាកូនស្រីរបស់សម្ដេច និអប់ប្លូលីម៉ូស។រាជាធិរាជក្មេងនិងកូនស្រីត្រូវបានលេចឡើងនៅព្រះរាជវាំងស្ដេច។អេឡិចសាន់ដឺបានធំធាត់ឡើងជាមួយនិង ភ្នែកពណ៍ខ្មៅ និង​សក់រួញ​អង្គាសដី។ ទ្រង់ កម្រនិងបានជួបបិតាទ្រង់ណាស់ ដោយ​សារ​ព្រះអង្គ​បាន​ចំនាយ ពេលវេលាភាគ ច្រើនរបស់​ព្រះអង្គ​ទៅលើការបញ្ចុះ​បញ្ចូល​​យោធានិងករណីកិច្ចរវាងប្ដីប្រពន្ធខាងក្រៅ។ទោះបីជា អូលីផៃ បានផ្ដល់ជាគំរូដល់មានថាមពល ក៏ដោយ អេឡិចសាន់ឌឺនៅតែ បាន ធំឡើងមកដោយមានការអាក់អន់​ចិត្តនិងអវត្តមានរបស់បិតា​និងភាព​ជា​ព្រាន​របស់ទ្រង់ដដែល។អេឡិចសាន់ដឺបានទទួលការអប់រំ យ៉ាង​លឿន​បំផុតក្រោម ការគ្រប់គ្រងរបស់លោក គ្រូ លីអូនីដាស (Leonidas)។លីអូនីដាសជាអ្នកដែលត្រូវបានជួលដោយស្ដេច ភីលីព ទី២ដើម្បីបង្រៀនអេឡិចសាន់ដឺនូវមុខវិជ្ជាគណិតវិទ្យា សិល្បះនៃការជិះសេះ ការបាញ់ព្រួញ ការតស៊ូដើម្បីគ្រប់គ្រង សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ ដែលបះបោរ។ អធ្យាបកាទី២របស់អេឡិចសាន់ដឺគឺ លីស៊ីម៉ាឆូស(Lysimachus)ដែលបានប្រើការបន្លំខ្លួន ដើម្បីចាប់កំហុស ការមិនប្រុងប្រយត្ន័របស់ក្មេងប្រុស។អេឡិចសាន់ដឺមានការសប្បាយចិត្តជាពិសេសចំពោះការបន្លំខ្លួនជាអ្នកចម្បាំង អេឈីលេស(Achilles)។នៅឆ្នាំ៣៤៣មុនគ.ស សម្ដេចភីលីព ទី២បានជួលទស្សនវិទូ អារីស្ដូត ដើម្បីបងៀនអេឡិចសាន់ដឺនៅ៝ឯប្រាសាទ នីមស៍(Nymphs)នៅ មៀសា(Meirsa)។អស់រយះពេលជាងបីឆ្នាំ អារីស្ដូតបានបង្រៀនអេឡិចសាន់ នូវ​មុខវិទ្យាទស្សវិជ្ជាតែមួយក្ដាប់តូច មាន កំនាព្យ ល្ខោន វិទ្យាសាស្ត្រ និង នយោបាយ។ដោយបានឃើញនូវ ហូមឺស អ៊ីលេដ៏ បានញុំងអោយអេឡិចសាន់ដឺមានក្ដីសុបិន្ដចង់កា្លយជាអ្នកចម្បាំងដ៏កា្លហាន ហេតុនេះហើយអារីស្ដូត បានបង្កើតនូវសៀវភៅកំណែប្រែសង្ខបថ្មីសម្រាប់អេឡិចសាន់ដឺដើម្បីអោយទ្រង់យកតាមខ្លួនពេលទៅបញ្ចុះបញ្ចូលយោធា។

ហ្វឺឌីណាន់ដ៏ ម៉ាហ្សេឡង់(Ferdinand Magellan)

ហ្វឺឌីណាន់ដ៏ ម៉ាហ្សេឡង់ (Ferdinand Magellan) បានកើតនៅ ប្រទេស ព័រទុយហ្គាល់ ប្រហែលនៅ ឆ្នាំ ១៤៨០។ កាលពី ក្មេង គាត់ បាន រៀនពីការគូសផែនទី និងសំណង់នាវាចរណ៍។ នៅវ័យ កណ្ដាលរបស់គាត់ គាត់បានបើកនាវាដែលមានកងនាវា ដ៏ច្រើន សម្បើមហើយបាន តាំងចិត្តតស៊ូយ៉ាងស្វិតស្វាញក្នុងការធ្វើដំណើរ។នៅឆ្នាំ ១៥១៩ ដោយសារជំនួយពី ព្រះអង្គ ឆាលែស ទី៥( Charles V) នៃប្រទេសអេស្ប៉ាញម៉ាហ្សេឡង់បានរៀបចំដំណើរ ដោយនាវាជុំវិញពិភពលោក។គាត់ បានប្រមូលផ្ដុំ នូវកងនាវាដ៏ច្រើន ហើយ ថ្វីបើដំណើរត្រលប់មកវិញដ៏សម្បើមនេះ បាននាំអោយគាត់ស្លាប់ តែ គាត់ក៏បានបង្ហាញថា ផែនដីមានរាងមូលដែរ។

ហ្វឺឌីណាន់ដ៏ ម៉ាហ្សេឡង់ បានកើតនៅ ប្រទេសព័ទុយហ្គាល់ នៅខេត្តណាមួយនៃទីក្រុងភឺតូ(Porto) នៅឆ្នាំ១៤៨០។ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់គឺជាសមាជិក វណ្ណះអភិជន ជនជាតិ ព័រទុយហ្គាល់ដូច្នេះបន្ទាប់ ពីការស្លាប់របស់ឪពុកម្ដាយគាត់ គឺនៅពេលគាត់ អាយុ១០ឆ្នាំ ម៉ាហ្សេឡង់ បានក្លាយជាភីលៀង របស់ ម្ចាស់ក្សត្រី(ក្មេងបម្រើ)។ម៉ាហ្សេឡង់ បានសិក្សានៅ សាលា ឃ្វីន លីអូណូរា(Queen Leonora's School) នៃ ក្មេងបម្រើ នៅ ទីក្រុង លីសប៊ន(Lisbon)ហើយ គាត់បានចំនាយពេលវេលា របស់ គាត់ អានយ៉ាងផ្ចឹតផ្ចង់ ទៅលើអត្ថបទ ដែល ទាក់ទងទៅនិងសិល្បៈនៃ ការគូសផែនទី តារាសាស្រ្ដ ផ្ទៃអាកាសនាវាចរណ៍ ដែលវាជាមុខវិជ្ជាដែលបានអូសទាញអោយគាត់អោយជក់ចិត្តដិតអារម្មណ៍។នៅវ័យកណ្ដាលរបស់គាត់ ម៉ាហ្សេឡង់ បានចូលរួមដំណើរ នាវាចរណ៍ របស់ជនជាតិ ព័រទុយហ្គាល់ ដែលមានបើកឆ្ពោះទៅ អាព្រិកខាងកើត។នៅពេលឆាប់ៗនោះដែល គាត់បានរកឃើញថា ខ្លួនគាត់បាននៅ ឯតំបន់សង្រ្គាមក្នុងស្រុក ឌីយូ(Diu) នៅកន្លែងនោះ ជាកន្លែងដែល ជនជាតិ ព័រទុយហ្គាល់ បានកំទេច កប៉ាល់ របស់ជនជាតិ អេហ៊្សីប នៅក្នុងសមុទ្រ អារ៉ាប់(Arabian)។គាត់ថែមទាំងបានរុករក រដ្ធ ម៉ាលេខា(Malacca) ដែលសព្វថ្ងៃជា តំបន់ដែលស្ថិតនៅ ប្រទេសម៉ាឡេស៊ី(Malaysia) ហើយក៏បានធ្វើប្រតិបតិ្តការ ច្បាំងដណ្ដើម យកកំពង់ផែ ម៉ាលេខា ផងដែរ។វាពិត ជា អាច ដែលថាគាត់ បានបើក ទូកក្ដោង បានឆ្ងាយ រហូតដល់ កោះម៉ូឡុខាស(Moluccas)ដែលជាកោះមួយស្ថិតនៅក្នុងប្រទេស ឥណ្ឌូនេស៊ី(Indonesia) បន្ទាប់ពីនោះមក កោះនោះត្រូវបានគេហៅថា ស្ប៉ាយ អាយឡែន។ម៉ូឡុខាស មានប្រភពដើមពីគ្រឿងទេសដ៏មានតម្លៃជាច្រើនក្នុង ពិភពលោក រួមមាន ផ្កាក្លាំងពូ និងចន្ទ័គ្រឹស្នាជាដើម។ដោយសារតែភាពសម្បូរគ្រឿងទេសក្នុងប្រទេស ជា លទ្ធផលដែលធ្វើអោយ ប្រទេសនៅអ៊ឺរ៉ុប មានការប្រណាំងប្រជែងគ្នាចង់បានតំបន់នោះ។ពេលដែល ស្ថិតនៅ ម៉ូរូខូ(Morocco) ម៉ាហ្សេឡង់បាន កើតជំងឺហើយ ដែលតម្រូវអោយគាត់ ត្រូវដើរ ខ្ចើច ជើង។បន្ទាប់ពី ជាពីរបួស គាត់ ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពី បទការប្រព្រិត្តិ ខុសច្បាប់ សហជីព ពីសំណាក់ជនជាតិមួរ(Moors)ហើយថ្វីបើ ការបម្រើរបស់គាត់ គឺដើម្បី ប្រទេសព័រទុយហ្គាល់ ហើយ គាត់បានទទួលកំហុសជាច្រើនដើម្បីស្ដេចរបស់គាត់ ពេលនោះដែរ ការលើកតម្កើងនៃការងាររបស់គាត់ត្រូវបានគេដកហូតចេញពីគាត់។នៅឆ្នាំ១៥១៧ ម៉ាហ្សេឡង់ បានផ្លាស់ទីទៅ សិវីល(Seville) ប្រទេសអេស្ប៉ាញ ដើម្បីស្នើរ ជំនាញរបស់គាត់ ទៅកាន់ តុលាការអេស្ប៉ាញ។នៅពេល បី ឆ្នាំបន្ទាប់ពី ពេល ដែលគាត់បានចេញដំណើរ ពីប្រទេស ព័រទុយហ្គាល់ គាត់បាន សិក្សាអំពីសាសនាជាច្រើន នៃ កត្តិសញ្ញា នាវាចរណ៍ ថ្មីៗជាច្រើន។ គាត់ថែមទាំងបានទទួលផលប្រយោជន៍ ពីកំហុស និងរបកគំហើញ របស់អ្នករុករក ពីរបីអ្នកមុនដូចជារបកគំហើញរបស់ គ្រីស្គស្តុប កូឡុំ(Christopher Columbus) នៃ អាមេរិកខាងជើងនិង ព្រំដែនបាលបៅ (Balboa)ឆ្លងកាត់ជ្រោយដីកោះ ប៉ាណាម៉ានៀន(Panamanian)ទៅមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក(Pacific Ocean) គឺគ្រាន់តែជាព្រត្តិការណ៍ពីរ នៃ ព្រត្តិការណ៍ជាច្រើនដែល បណ្ដាលអោយម៉ាហ្សេឡង់ហ៊ានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ ទឹកសមុទ្រ ដោយគ្មាន អល់អែក។ម៉ាហ្សេឡង់បានរៀបចំគំរោងការណ៍ធ្វើនាវាចរណ៍ជុំវិញសកល ហើយនៅ ខែកញ្ញា ២០ ១៥១៩ ស្ដេច ឆាលែស ទី៥(King Charles V) នៃ អេស្ប៉ាញបានជូនពរ ដល់ម៉ាហ្សេឡង់។គាត់បានរៀបចំ ចេញដំណើរជាមួយនិង កងនាវាសំពៅ ចំនួន៥ វាជាចំនួនមួយដ៏គួរអោយពេញចិត្ត ប៉ុន្តែ ទូកក្ដោងវាមិនមានភាពងាយស្រួលសមស្របទៅនឹង ចម្ងាយដែលគោលបំណងដែលគាត់បានរៀបចំ នោះទេ។ កងនាវាដំបូងបើកឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេស ប្រេស៊ីល(Brazil) ហើយ បានចូលចតនៅ មាត់ឆ្នេរ អាមេរិកខាងត្បូង ទៅប៉ាតាហ្គោនៀ(Patagonia)។ នៅទីនោះមានហេតុការណ៍បះបោរបានកើតឡើង ហើយ កប៉ាល់មួយបានបុកនិង ច្រាំងធ្វើអោយមានការខូចខាតយ៉ាងធំ។ថ្វីបើត្រូវ ធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅវិញក៏ដោយ ក៏ កម្មករកប៉ាល់ទាំងបួនកប៉ាល់នៅតែ អត់ធ្មត់ក្នុងការធ្វើដំណើរ។នៅខែតុលា ឆ្នាំ១៥២០ ម៉ាហ្សេឡង់ហើយនិង ក្រុមកាងាររបស់គាត់បានចូលទៅក្នុង ច្រកដ៏ចង្អៀតមួយ ដែល សព្វថ្ងៃ ត្រូវបានគេហៅថា ច្រកម៉ាហ្សេឡង់(the Strait of Magellan) ដែលធ្វើអោយពួកគេត្រូវចំនាយពេលអស់រាប់មួយខែដើម្បី ឆ្លងកាត់ច្រកចង្អៀតនោះ។នៅកំឡុងពេលនោះជាពេលដែល អ្នកបើកកប៉ាល់ម្នាក់បានបើកកប៉ាល់ រត់ចោលបក្សពួក រួចត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។នៅខែមិនា ឆ្នាំ ១៥២១ កងនាវា បានបោះយុថ្កា នៅកោះ ខ្វាម(Guam)។បន្ទាប់ពីនោះ វាមានការពិតខ្លះ ដែលត្រូវបានគេដឹង ដែរថា ម៉ាហ្សេឡង់បានចូលទៅពាក់ពន្ធ័និង តំបន់សង្គ្រាមនៅ ហ្វីលីពីនហើយត្រូវបាន គេសម្លាប់ នៅតំបន់តស៊ូ នោះកាលពី ខែ មេសា ទី ២៧ ឆ្នាំ១៥២១ ហើយ វាបានក្លាយជាការតស៊ូនៃសមាជិកក្នុងក្រុមរបស់គាត់ដែលមានឈ្មោះថា ជេន៍ សិបាស្ទៀន ដិល ខាណូ(uan Sebastián del Cano)ដែល ជាមនុស្សដែលបានបំពេញ ការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកទាំងស្រុង។នៅឆ្នាំបន្ទាប់នៅខែ កញ្ញា ទី៦ ឆ្នាំ១៥២២ ទោះបីស្ទើរតែត្រូវបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងការខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ការវិលត្រលប់របស់សំណល់នាវាម៉ាហ្សេឡង់បាន បង្ហាញអោយឃើញថាផែនដីមានរាងមូលពិតមែន។

បុរីវ៉ាទីកង់(Vatican City State)

បុរីវ៉ាទីកង់ ឬ រដ្ធធានីវ៉ាទីកង់(Vatican City) គឺជារដ្ធធានីដីគោក ដែលជាដែនដីដែលមាន របងបរិពន្ធភូមិ(ដីដែលមានដីឯទៀតពទ្ធ័ជុំវិញ)ក្នុងទីក្រុងរ៉ូម។វាជាទីក្រុងដែលមានផ្ទៃដី ប្រហែលជា ៤៤ ហិចតា
(១១០ អេឃឺ:រង្វាស់ដីអង់គ្លេសដែលមាន៤ ក្នុងមួយហិចតា)ហើយមានចំនួនប្រជាជនត្រឹមតែជាង ៨០០។ដោយសារហេតុនេះ ដែលធ្វើអោយទីក្រុងវ៉ាទីកង់ជាសមាគមអន្ដរជាតិតូចជាងគេបំផុតនៅក្នុងពិភព

លោកដែលបានទទួលស្គាល់ជារដ្ធឯករាជ្យដោយសារ លក្ខខណ្ឌ័តំបន់និងចំនួនប្រជាជន។ វ៉ាទីកង់បានបង្កើតជារដ្ធឯករាជ្យឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩២៩ ដោយយោងទៅតាមសន្ធឹកសញ្ញា ឡេតឺរ៉ង់(Lateran Treaty)ដែលបានចុះហត្ថលេខាដោយ លេខាធិកា ការឌីណ័ល(សមណសក្ដិក្នុងគ្រឹស្ដសាសនា)នៃរដ្ធ លោក ភៀត្រូ ហ្គាសផារី(Pietro Gasparri) ក្នុងនាមនៃ សម្ដេចប៉ាប ភីស ទី១១(Pope Puis XI) ហើយដោយ នាយករដ្ធមន្រ្តី និងប្រមុខរដ្ធាភិបាល លោក ប៊ឺនីតូ មូសូលីនី(Benito Musolini) ព្រមទាំង សម្ដេច វិចទ័រ អេម៉ាណូអែលទី៣(Victor Emmanuel III) នៃប្រទេសអ៊ីតាលី។រដ្ធធានីវ៉ាទីកង់ មានភាពខុសប្លែកពី ទីក្រុង ហូលី ស៊ី (Holy See)ដែល មានភាពជាម្ចាស់ការមុន ភាពជាសាសនាគ្រឹស្ដហើយនិងមានការិយាល័យសង្ឍរាជ(សម្រាប់សាសនាគ្រឹស្ដសាសនា) ប្រមាណជា ១.២ កោដ ជាឡាទីន(Latin)ហើយនិងអ្នកកាន់លទ្ធិ អេសស្ទើនកាតូលិក នៅជុំវិញផែនដី។បទបញ្ញាត្តិ នៃទីក្រុងវ៉ាទីកង់ ត្រូវបានបោះពុម្ព នៅ ក្នុង ប្រទេសអ៊ីតាលី ហើយឯកសារផ្លូវការ របស់ ហូលីស៊ី ភាគច្រើនបានមកពី ឡាទីន។អង្គភាពទាំងពីរ មាន លិខិតឆ្លងដែន ខុសគ្នា ដែលរដ្ធ ហូលីស៊ី ដែលបានចាប់ផ្ដើមត្រឹមតែជា អង្គការទូត និង ការបម្រើលិខិតឆ្លងដែន តែប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯ រដ្ធធានីវ៉ាទីកង់ កើតចេញពី លិខិតឆ្លងដែនធម្មតា ក្នុងករណីនោះ មានលិខិតឆ្លងដែល តិចតួចណាស់ដែលបាន ត្រូវបានបង្កើត។ សន្ធឹកសញ្ញា ឡេតឺរ៉ង់ នៅឆ្នាំ ១៩២៩ ជាសន្ធឹកសញ្ញាដែលបាន ធ្វើអោយរដ្ធ វ៉ាទីកង់បានរស់រានមានជីវិត មានមុខមាត់ឡើង អាចនិយាយបានថា វាជាការបង្កើតថ្មីមួយដែរ (បុព្វកថានិង អត្ថបទ ទី៣) វាមិនដូចកែរដំណែល នៃរដ្ធប៉ាប៉ាល់(Papal State, 756 - 1870) ដែលធំជាង ដែលបានហ៊ុំពទ្ធ័ ចំនុចកណ្ដាល់នៃទីក្រុងនៃក្នុងប្រទេសអ៊ីតាលី ច្រើនជាង។អាណាខេត្តភាគច្រើន គឺត្រូវបានរាប់បញ្ចូលទៅក្នុង ព្រះរាជាណាចក្រ​​​​​ អ៊ីតាលី(Italy) នៅឆ្នាំ ១៨៦០ ហើយ ចំណែកចុងក្រោយគេគឺ ទីក្រុងរបស់រ៉ូម ជាមួយនិង ឡេស្យូ(Lazio) នៅកំឡុងពេល១០ឆ្នាំក្រោយពីឆ្នាំ១៨៧០។វ៉ាទីកង់ គឺជាសហធម្មិក ឬ បព្វជ្ជា នៃរដ្ធរាជាធិបតេយ្យ ច្បាប់នេះចេញដោយ សង្ឃរាជនៃទីក្រុងរ៉ូម គឺសម្ដេចប៉ាប(Pope)។នៅទីនោះអ្នកដែលមានតួនាទីខ្ពស់ជាងគេ គឺ ភាគច្រើនជាអ្នកបួសគ្រឹស្ដសាសនាកាតូលិក នៃអ្នកបួសដេលមានប្រភពជាតិសាសន៍ផ្សេងគ្នា។វាគឺជាដែនដីដែលស្ថិតនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ ហូលីស៊ី(Holy See)ហើយជាតំបន់និវេសដ្ធាន(ដំណាក់ ឬ លំនៅ)របស់សម្ដេចប៉ាបចង់បានន័យថាជាវិមាន របស់សាវកររបស់ព្រះគ្រឹស្ដ អាស្រ័យ។សម្ដេចប៉ាប ជាទូទៅមានទីលំនៅនៅតំបន់នេះ ដែលនៅឆ្នាំ ១៩២៩ បានក្លាយជាទីក្រុងវ៉ាទីកង់តាំងពីផ្ដាច់ខ្លួនពី អេវីងន(Avignon) នៅឆ្នាំ ១៣៧៧ ប៉ុន្តែ ជួនកាលពួគគេក៏មានទីអាស្រ័យនៅ វាំង ឃ្យៀរីណល(Quirinal Palace)នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូម និង កន្លែងដទៃទៀតផងដែរ។កាលពីមុន ពួកគេមានលំនៅ នៅវិមានឡេតឺរ៉ង់(Lateran Palace)នៅលើភ្នំខៀរឡែន(Cealian Hill)នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូមដែលនៅឆ្ងាយពី ទីក្រុងវ៉ាទីកង់។រាជាធិរាជខន់ស្ដែនត៉ាន(Emperor Constantine)បានប្រគល់ទីក្រុងនេះអោយទៅ សម្ដេចប៉ាបមីលធៀដិស(Pope Miltiades)នៅឆ្នាំ ១៣៣។ហត្ថលេខានៃការព្រមព្រៀងនោះ ត្រូវបានបង្កើតជារដ្ធថ្មីឡើងដែលក្រោយមកសំណង់អគារបានសាសង់ឡើង នៅទីនោះជាបន្ដបន្ទាប់ហើយបន្ទាប់ពីការកកើតមក វាត្រូវបានចុះអោយមានរដ្ធនេះឡើងដោយសារ កតិសញ្ញាឡេតឺរ៉ង់ដែលបានបើកមុខមាត់ទីក្រុងនេះអោយគេបានស្គាល់វា។